Βασικές προϋποθέσεις να έχεις κάτι υλικό ή ψυχικό να μοιραστείς και το μεγαλείο να μπορείς να το κάνεις.Το μοίρασμα εξυψώνει αλλά και τιμάει στο πέρασμά του.Αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές και τις εκπαιδεύει .Ό,τι μοιράζεται δεν ακολουθεί την πράξη της διαίρεσης αλλά του πολλαπλασιασμού .Ό,τι μοιράζεται πολλαπλασιάζεται αθόρυβα ,σιωπηλά και έτσι αποκτά αξία ανεκτίμητη στον χρόνο .
Το μοίρασμα δεν είναι αυτονόητο.Τίποτα δεν είναι αυτονόητο γιατί το αυτονόητο εναρμονίζεται πάντα με αυτό που ο άλλος θεωρεί αξιοπρέπεια.Το αυτονόητο του να μοιράζεσαι διδάσκεται και κρύβει μέσα του μία αξιοπρέπεια σχεδόν ηρωική.Η ζωή είναι παιχνίδι ομαδικό .Ευκολότερα σηκώνεις στους ώμους σου την πίκρα ,το δάκρυ,το ζόρι,την απώλεια ,την ήττα και απολαμβάνεις με μεγαλύτερο πάθος το γέλιο,την ευτυχία ,την χαρά, την επιτυχία ,τη νίκη.
Μεγαλώνω παιδιά σχεδόν την μισή ζωή μου και αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να μοιράζονται γιατί η παιδική ψυχή είναι αχόρταγη με την ζωή.Ίσως η απληστία να είναι κάτι που υπάρχει μέσα τους με την γέννηση τους ή να δημιουργείται από τις ενοχές κάποιων από εμάς να μην στερήσουμε τίποτα από τα παιδιά μας.Θέλουμε το παιδί μας να τα έχει όλα και μάλιστα σε αφθονία.Η ζωή όμως έχει τους δικούς της κανόνες και το παιδί πρέπει να τους διδαχτεί και να τους σεβαστεί.Το μοίρασμα απαιτεί σεβασμό και κυρίως στον δικό σου εαυτό.
Στο σπίτι μας έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε σκέψεις ,όνειρα ελπίδα,αγάπη,τρυφερότητα,αγκαλιές
αλλά και πόνο,απογοήτευση,θλίψη,δάκρυ,πένθος.Μοιραζόμαστε την αγάπη και την φροντίδα για τον Οδυσσέα μας που μας έχει ανάγκη και κανένας μας δεν το κάνει από οίκτο γιατί για εμάς αυτή είναι η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας, η άγρια μακαριότητά μας.Ο Οδυσσέας μας δεν είναι φορτίο στην πλάτη μας ,δεν είναι υποχρέωση .Είναι το δικό μας αυτονόητο .Τα αδέρφια του μοιράζονται τα χάδια τους ,τα γέλια τους ,τα φιλιά τους μαζί του.
Ο Οδυσσέας έχει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους και στην συνείδησή τους και έτσι έχουν αποκτήσει το μεγαλείο να έχουν εξορίσει την ζήλια από την ζωή τους.Η ζήλια είναι συναίσθημα ταπεινωτικό και αυτοκαταστροφικό προς τον εαυτό σου.Η αγάπη τους προς τον Οδυσσέα είναι προϋποθέτη(αν μπορεί να υπάρξει τέτοια λέξη)και τιμά τόσο τα παιδιά όσο και εμένα ως μαμά τους.
Μοιράζομαι.Μοιράζομαι το ταξείδι ,την περιπέτεια,τον προορισμό.
Μοιράζομαι την Ιθάκη μου!
Όλα όσα μοιράζεσαι πολλαπλασιάζονται. Εκτός από τον πόνο. Αυτός μοιραζόμενος μικραίνει κι ελαφραίνει. Αυτό στα παιδιά σου το έμαθες νωρίς, κι έτσι τους πρόσφερες πολύ μεγάλο Κεφάλαιο ενότητας για το μέλλον. Είναι Σπουδαίο αυτό. Πιο Σπουδαίο απ ότι μπορείς να το μετρήσεις σήμερα.. Αυτά και άλλα Σημαίνοντα τα μαθαίνει κανείς στο σπίτι του σε μονοψήφιους αριθμούς ηλικίας ή δεν τα μαθαίνει ποτέ. Ξέρουμε όλοι ποιοί δυστυχείς άνθρωποι γύρω μας είναι αυτοί του "¨ποτέ"¨.
ΑπάντησηΔιαγραφή