Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

ΧΑΠΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ...ΑΛΛΟΥ




Υπάρχουν ημέρες που το μυαλό βολτάρει και η καρδιά παραπονιέται σαν μικρό παιδί . Θυμάται,πονάει,ζητάει μια αγκαλιά να κλάψει,μια πυρκαγιά να κάψει τα ''γιατί ''της.
Πως φροντίζουν τα τραύματα μιας καρδιάς ,πως περιποιούνται τις πληγές που δημιουργήθηκαν με τα χρόνια ; ''Το μυαλό είναι πάντα μυαλό της''της εξηγώ ,έχει φτερά και πετάει .ΕΣΥ γιατί το ακολουθείς  αφού ξέρεις ότι οι πτήσεις σου φέρνουν ίλιγγο και δάκρυα;Σήκω επάνω! Οι πληγές παραμένουν πληγές και ακόμη και όταν δεν αιμορραγούν τα σημάδια είναι πάντα εκεί να στις θυμίζουν για να μην σε αφήσουν να ξεχάσεις αλλά να τις  ξεπερνάς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ πάντα να καταλάβω αυτά τα δύο μου παιδιά. Τόσο διαφορετικά και όμως τόσο δεμένα μεταξύ τους που σε εντυπωσιάζουν. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι είναι απείθαρχα και με μπλέκουν και εμένα σε περιπέτειες γιατί με συμπαρασύρουν σε περιπλανήσεις στον χρόνο που θα προτιμούσα να ξεχάσω. Αλλά όχι ! Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνάει γιατί έτσι χάνει κομμάτι από τον εαυτό του ,τον προσανατολισμό του.
Ταξίδι συχνό και επίπονο ,ταξίδι που η καρδιά ξεκινάει και το μυαλό μου την συνοδεύει σιωπηλά και αθόρυβα είναι  η περιπέτεια με τον Οδυσσέα. Καθόλου ευχάριστη γιατί συνοδεύεται από πικρία για την αδιαφορία ανθρώπων που υποτίθεται ότι είναι αυτό που λέμε ''αίμα ''τους. Κουραφέξαλα.Το πρόβλημα σε κάποιες σχέσεις είναι ότι ένα παιδί είναι αίμα και του άλλου και όταν τον άλλον δεν τον αγαπάς, δεν τον πονάς τότε'' το αίμα'' δεν σώζει την κατάσταση είναι κάτι σαν τα επιδόρπια γιαουρτιού που κάθε άλλο παρά γιαούρτι είναι .Απλά σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι τρώς γιαούρτι. Ίσως μάλιστα να την κάνει ακόμη  χειρότερη μια κατάσταση  γιατί εμπεριέχει και ένα κομμάτι ικανοποίησης ,κρυφής ηδονής γιατί βλέπεις το αντίπαλον δέος να πονάει και έτσι παίρνεις ρεβανς.Το αντίθετο ακριβώς  από την διαφήμιση με τον Χαβιέ Μπαρδέμ και το περίφημο ''Χάπι για τον πόνο του άλλου''. Εγώ θα έλεγα ''ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ'' .Ο πόνος τους για τον Οδυσσέα δεν ήταν ποτέ  αγνός ,αληθινός ,ατόφιος. Τολμάω να πω ότι ίσως και το ότι κατάφερε να ζήσει απογοήτευσε όσους σπεύδαν να δηλώσουν την λύπη τους γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να με οικτήρουν, γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να πουν ενδόμυχα ΄΄Καλά να πάθει,της άξιζε,ας πρόσεχε που ήθελε πολλά παιδιά''
Σου φαίνεται παράλογο, επιστημονική φαντασία; δεν μπορείς να το πιστέψεις ;Σου παρουσιάζω τον τρόπο που κάποια μυαλά δουλεύουν και εξακολουθούν  να με  εντυπωσιάζουν γιατί κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο ποταπό αλλά και πρόστυχο συνάμα. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σχεδόν παρασιτικά γιατί δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο εκτός  από τον εαυτό τους,  που δεν ξεβολεύονται για κανέναν και δεν έχουν μάθει να προσφέρουν σε κανέναν φιλοξενούν τέτοιες σκέψεις στηνζωή τους.
Υπήρξαν λοιπόν και τέτοια κρούσματα . Κακομοιριάς. Άνθρωποι που διατείνονταν και  διατείνονται ακόμη για την αγάπη τους και ενώ ο δρόμος τους έβγαλε στην Αθήνα σε δύσκολες για εμάς και για τον Οδυσσέα ώρες , δεν πήραν ποτέ τον δρόμο του νοσοκομείου, δεν χάρισαν ποτέ τον ώμο τους  να ξαποστάσουμε από τον πόνο . Είναι οι ίδιοι που θα τους ακούσεις να ρωτάνε με αγωνία ''Τι κάνει ο Οδυσσέας;' 'αλλά δεν θα προσφέρουν ποτέ το χέρι τους για ένα χάδι στο κεφάλι του. Εδώ δεν το προσφεραν  τότε που πάλευε για την ζωή του !Τι ζητάω και εγώ ; Όταν ο άνθρωπος  δεν έχει την τσίπα να σου σταθεί, όταν το παιδί σου ψυχορραγεί αλλά πηγαίνει σε συναυλία με τις ευχές της μάνας για ''καλή διασκέδαση'' τι να περιμένεις; Ματαιοπονείς. Καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος έτσι ανατράφηκε ,στείρος ,χωρίς να είναι ικανός να δίνει κομμάτια του,να αγαπιέται.
 Όταν άλλο ''αίμα'' δεν δικαιώνει ούτε την συγγένειά του αλλά ούτε και το λειτούργημά του..Τι μου τσαμπουνάς ότι μας αγαπάνε και ότι νοιάζονται! Μην μου πεις τίποτα και δικαίωσε το παράπονο μου.
Θέλεις να σου πω ποιος μας νοιάστηκε;
Οι άνθρωποι που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια γύρω μας, με παρουσίες σταθερές , με παρουσίες αγάπης . Με ένα ΠΑΡΟΝ ηχηρό που σε ξεκουφαίνει. Υπηρξαν άνθρωποι που ήταν μακρυά αλλά κάθε μέρα ήταν ΕΚΕΙ με ποικίλους τρόπους .
 Δεν μπορώ να ξεχάσω το πακέτο που έφτασε στην εντατική για τον Οδυσσέα με μία εικόνα του αγίου ΝΙΚΑΝΩΡΑ από την Λένα που ήταν στην Κοζάνη. Δεν μπορώ να ξεχάσω την Φωτεινή που χωρίς να μου έχει πει οτιδήποτε εμφανίστηκε το μεσημέρι που περιμέναμε τον Οδυσσέα να πεθάνει στο Παίδων, παρέα ,συντροφιά μας. Πως να ξεχάσω τις φίλες μου την Τζένη ,την Σοφία και την Αθηνά που πρόσεχαν την μητέρα μου και τα παιδιά μου στο εξοχικό μας ,που ήταν ένας ώμος στην μάνα μου να κλάψει,που προσπαθούσαν να της ''γλύφουν'' τις πληγές ;Πως να ξεχάσω τον Δημήτρη που σε κάθε περιπέτειά μας είναι παρόν;Πως να ξεχάσω το βράδυ που πέρασα με τον αδερφό μου και με συντρόφευε στην αγωνία μου.''Έλα''του είπα ''το παιδί δεν είναι καλά και μάλλον δεν θα τα καταφέρει''''Θέλω να έρθεις γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί και δεν θέλω να είμαστε μόνοι''
Πως να ξεχάσω τους ανθρώπους που τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν στο Παίδων και χωρέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,κλάψαμε παρέα από χαρά και από πόνο;Πως να ξεχάσω την μαμά του Στράτου ,της Κατερίνας, την άγνωστη γυναίκα που μου χάρισε κάτι πολύ σημαντικό για αυτή για να το έχω παρηγοριά και τόσους άλλους που θυμάμαι με αγάπη .
Πως να ξεχάσω  τις ξαδέρφες μου την Τατιάνα και την Ευτυχία για τον τρόπο που στέκονται αν και μακρυά; Την στήριξή τους ,την αγάπη τους ,τα λόγια τους,την ελπίδα τους για το ανέφικτο !Η απόσταση δεν είναι δικαιολογία και εξαγνισμός συνειδήσεων .Αυτός που θέλει να είναι κοντά καταργεί την απόσταση τον χωροχρόνο και είναι μαζί σου.
Πως να ξεχάσω τον Θείο Μιχάλη ,την θεία Μαρία που είναι εκεί ,πάντα να ακούσει την πίκρα μου,το παράπονο μου.''Μην τα παρατάς .Η ζωή είναι αγώνας!''μου υπενθυμίζει κάθε φορά.Πως να ξεχάσω την ξαδέρφη μας την Ιωάννα που συντρόφευσε τον Σπύρο έξω από την εντατική,που δεν δείλιασε να ξεβολέψει τον εαυτό της και μπήκε μέσα στην εντατική απλώνοντας το χέρι της στον Οδυσσέα.
Τελικά σημασία δεν έχει το ''αίμα'' αλλά η ψυχή .Το χάπι για τον πόνο του άλλου δεν μπορούν να είναι τυπικές και ανούσιες ερωτήσεις , μιξοκλάματα και μοιρολόγια. Το χάπι για τον πόνο του άλλου είναι η ψυχή που συντροφεύει την δική σου ,το χέρι που απλώνεται για να σε στηρίξει,τα λόγια που βγαίνουν από την καρδιά και χαρίζονται απλόχερα την στιγμή του αγώνα σου.Το χάπι για τον πόνο του άλλου είναι το ηχηρό παρόν στο ταξίδι του.
Τελικά μέσα από αυτή την εξομολόγηση ,το παράπονο  μπόρεσα να δω ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι  γύρω μας που μας αγαπάνε .Αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ  να  υπάρξουν στην ζωή μας ουσιαστικά ,υπάρχουν απλά σαν ονόματα που γράφονται στο τέλος του έργου ,εκεί που αναφέρονται οι κομπάρσοι λίγο πριν η  ταινία γράψει ''ΤΕΛΟΣ''


3 σχόλια:

  1. Απίστευτο! Ρία μου, χθες σου είχα γράψει εδώ ένα σχόλιο που ήταν μία...σελίδα word !!!! και σήμερα δεν το βλέπω... Αδύνατον να το ξαναγράψω.... Θα σου το ψιθυρίσω από κοντά μόλις θα είναι εφικτό.. Χρόνια Πολλά για την ώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή