Δύσκολος καιρός για πριγκίπισσες ...



Όλα τα κορίτσια γεννιούνται με προορισμό ... Ποιόν; Aυτόν της Πριγκίπισσας!

 Περιμένουν τον υπερήρωα να τις σώσει,

 το βασιλόπουλο να τις αγαπήσει

 τον πρίγκιπα να τις ξυπνήσει με ένα φιλί

 τον βάτραχο που θα μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα .
 Όλα έχουν κάτι από την μαγεία του παραμυθιού, πολύ ροζ  ,πολύ λάμψη και πάντα η επιτυχία και η ευτυχία που έρχεται στο τέλος. Το νερόβραστο happy end  είναι δεδομένο αλλά ποτέ δεν έχουμε εικόνα για το πως ήταν η  μετέπειτα ζωή της πριγκίπισσας .

Αντιπαθούσα τις πριγκίπισσες από μικρή .Τις έβρισκα πολύ λίγες και πολύ επιφανειακές .Πολύ κακό δηλαδή για το τίποτα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί θα έπρεπε να μπλέκομαι με ανόητα παιχνίδια ,με άπειρες ΒΑRBIE και CINDY κούκλες, να υστερίζω όταν με πλησίαζαν τα αγόρια και να κουβαλάω χαριτωμένα τσαντάκια με χαρτομάντιλα μέσα, σαν να ήμουνα καρικατούρα της μάνας μου. Εγώ είχα μία CINDY μόνο και αυτή νέγρα της οποίας τα μαλλιά κακοποίησα γιατί την έβαλα στην θάλασσα να κολυμπήσει. Τόσο καλά!

Τα πόδια μου έχουν ακόμη τα σημάδια από χτυπήματα παίζοντας ποδόσφαιρο, ρακέτες ,κάνοντας ποδήλατο χωρίς χέρια, τούμπες στον αέρα από τις πλάτες των αγοριών.  Όλα αυτά μου άφησαν παράσημα στο σώμα μου που ήταν πάντοτε γυμνασμένο και ευλύγιστο. Η μαμά μου το είχε καημό που δεν ήμουνα σαν τα άλλα κοριτσάκια με το μπαλέτο μου, τις κούκλες μου, γαλλικά και πιάνο.Οι υπόλοιπες μαμάδες συχνά της την έλεγαν γιατί είχα μυς και δεν εξέπεμπα θηλυκότητα. Της είχα γραμμένες! Εγώ ζούσα για την γυμναστική ,για το κολύμπι για οτιδήποτε είχε κίνηση και  σκοπό.

 Ό,τι δύσκολο ,ακατόρθωτο και απαιτητικό εγώ μέσα! Σαν κάτι να με προετοίμαζε ,να με προπονούσε για την συνέχεια ...Έτρεχα σαν σίφουνας και δεν σταματούσα ακόμη και όταν μου κοβόταν η ανάσα. Δεν ήμουνα ποτέ καλή στην αντοχή  αλλά είχα ταχύτητα και πείσμα . Είχα πάντα προορισμό και  μια ανεξήγητη έλξη προς τους αγώνες που ήταν σχεδόν χαμένοι .

Δεν με ένοιαζε ποτέ η νίκη . Δεν μετρούσα την προσπάθεια με γνώμονα τις πιθανότητες να κερδίσω τον αγώνα . Ίσα ,ίσα που η ματαιότητά του με έκανε να σκυλιάζω ακόμη περισσότερο ,να ξεπερνάω τα όριά μου, να παίρνω φόρα και να μην κοιτάζω γύρω μου. Δεν σκεφτόμουνα ποτέ τις αμυχές ,τα χτυπήματα ,τον πόνο. Αυτά όλα ανήκαν στις λεπτομέρειες όπως άλλωστε και η νίκη. Όχι γιατί ήμουνα υπεράνω αλλά γιατί συνειδητοποιούσα ότι άλλο η νίκη και άλλο το αποτέλεσμα του αγώνα.

Πόσο χρήσιμα όλα αυτά μου φάνηκαν !Έμαθα να μην περιμένω πρίγκιπες και σωτήρες !Έμαθα να σελώνω άλογα ,να ιππεύω όνειρα και να φτερουγίζω ελπίδες.

 Χρησιμοποιώ με επιδεξιότητα άλλοτε το σπαθί και άλλοτε το τόξο. Κυνηγάω εγώ αυτό που με κατατρέχει  και αντιστρέφω τους όρους . Σκαρφαλώνω σε απότομες πλαγιές και να βουτάω σε βαθιές θάλασσες από ψηλά. Εκεί μέσα ,σε αυτό που άλλοι τρομάζουν γιατί βλέπουν σκοτάδι, εγώ έχω αναπτύξει τόσο πολύ την όρασή μου και τις υπόλοιπες αισθήσεις μου  που ιχνηλατώ την έξοδο και βρίσκω το φως.

Για κάποιους είμαι περίπλοκη , για κάποιους άλλους αναιδής , για κάποιους άλλους'' σκύλα'' γιατί τους χαλάω τον ρόλο του προστάτη ,  εκείνου  στον οποίο θα πρέπει να δηλώνεις υποτέλεια και ευγνωμοσύνη. Μα πως θα μπορούσα να παραμένω στους αγώνες αν δεν ήμουν όλα αυτά;

Ξεπεσμένη πριγκίπισσα μόνη ...δεν ψάχνει! Το έχει βρει ήδη το νόημα!