Σχεδόν τρία χρόνια ή μήπως τρεις αιώνες ; Θολώνει το μυαλό και δεν μπορεί να αριθμήσει γιατί οι αριθμοί επιβάλλουν μία σχετικότητα και προσπαθούν να καλουπώσουν το αέναο την ολότητα σε ανθρώπινα όρια για να έχει νόημα στην πεπερασμένη αντίληψή μας.
Πως μπορεί ο άνθρωπος σε τρία μόλις χρόνια να αποκτήσει τόση γνώση και τόσες εμπειρίες σαν να έχει ζήσει αιώνες πάνω σε αυτόν τον πλανήτη;Τρία χρόνια μάχης,αγώνα ,υπερβατικής προσπάθειας !Τρία χρόνια αγκαλιάσαμε μία άγρια πραγματικότητα και την εξημερώσαμε.Εξημερώσαμε τα ''τέρατα''που κατοικούν στις μικρές και σκοτεινές γωνιές του νου μας και τρέφονται με φόβο και απελπισία.Υποτάξαμε τον νου και το σώμα μας και ζήσαμε μέσα σε μία άγρια μακαριότητα αγόγγυστα ,χαμηλώνοντας τα μάτια και κοιτώντας την ζωή που ήθελε να την αγκαλιάσεις με αγάπη.Η αγάπη μιας ολόκληρης ζωής συμπυκνωμένη για να μπορεί να χωρέσει στον χρόνο και να την πάρει μαζί του στην αιωνιότητα.
Τίποτα δεν ήταν δύσκολο ,τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο .Δεν υπήρχε τίποτα που δεν άντεχες ,τίποτα που δεν μπορούσες να σηκώσεις !Μερικές φορές είχα την αίσθηση του υπερανθρώπου !Έφτασα σε τέτοιο επίπεδο που ουσιαστικά έγινα ένα εξανθρωπισμένο θηρίο ,ένας ακούραστος πολεμιστής .Τις ημέρες έτρεχα να προλάβω,να είμαι πάντα πριν από αυτό που ήταν να συμβεί,να διαβάσω ανάγκες ,πρόσωπα,βλέμματα και τις νύχτες με το ένα μάτι ανοιχτό και το άλλο κλειστό μη τυχόν και τρυπώσει στο μισοσκόταδο κάτι που δεν θα έβλεπα.
Κανένας δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος της προσπάθειας .Πιθανόν ούτε εγώ η ίδια ,ούτε κανείς από τους άμεσα εμπλεκόμενους στην περιπέτεια γιατί είχαμε καταφέρει και το είχαμε κάνει φυσιολογικότητα.Είναι απίστευτο πως η μεγάλη αγάπη του ανθρώπου μπορεί να τα δεχτεί όλα,να τα υπομείνει αλλά και να τα υπερασπιστεί με πάθος.Είναι απίστευτο πως ο άνθρωπος προσαρμόζεται στις καταστάσεις και πως μαθαίνει την έννοια της αυταπάρνησης μέσα από σκληρά μαθήματα ζωής.''Αυταπάρνηση ''σημαίνει αρνούμαι τον εαυτόν μου ,τον βάζω δεύτερο ...τρίτο...τελευταίο...!για κάποιον άλλον κάποιες φορές για μία ιδέα , για ένα πιστεύω ,για ένα'' τίποτα'' δικό σου αλλά ένα ''τα πάντα''των άλλων !
Μεγάλη περιπέτεια !Οδυνηρή και επίπονη αλλά και η ομορφότερη περιπέτεια που αξιώθηκα μέχρι σήμερα να ζήσω !Έζησα στιγμές απίστευτες , αγκαλιές ,φιλιά ,χάδια όλα ... υπερβολικά όλα απλόχερα . Βίωσα το μεγαλείο της αγάπης της ομαδικότητας ,της εμπιστοσύνης,της ευθύνης .Δημιουργήθηκαν διακλαδώσεις,συνάψεις και δεσμοί σε έναν ιστό που μόνο μια αράχνη θα μπορούσε να υφάνει.Χτίστηκαν σχέσεις αδερφικές,οικογενειακές φιλικές με ανθρώπους που μέχρι πριν λίγα χρόνια μας ήταν άγνωστοι και γίναμε πλουσιότεροι συναισθηματικά γιατί τους έχουμε πλέον στην ζωή μας.
Τόσος ''πλούτος''μέσα από τόσο πόνο,τόση μεγάλη προσπάθεια που τότε φάνταζε στα μάτια μας μηδαμινή.Όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου με απόσταση χρονική από τα γεγονότα καταλαβαίνεις την πραγματική διάσταση των όσων βίωσες και σε άλλαξαν ,σε διαμόρφωσαν ,σε εξέλιξαν ,σε έκαναν καλύτερο,δυνατότερο και με μεγαλύτερη επίγνωση για τα απλά,τα ουσιαστικά αυτά για τα οποία αξίζει να ζεις!
Σε τέτοιες περιπτώσεις δοκιμάζονται οι οικογενειακοί δεσμοί,οι συγγενικοί ,οι φιλικοί και βλέπεις ότι τελικά επιβιώνουν στην καρδιά σου όσες σχέσεις αξίζουν,όσες μπορούν να σταθούν στον χρόνο.Έμαθα λοιπόν ότι το αίμα δεν είναι αυτό που διαμορφώνει τις συγγένειες . Έμαθα να διακρίνω τους ΑΝΙΩΘΟΥΣ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ ανθρώπους που όχι μόνο δεν μας στήριξαν συναισθηματικά όλο αυτόν τον καιρό αλλά δημιούργησαν και ενοχές για αυτά που περίμεναν να εισπράξουν αλλά ποτέ δεν έδωσαν οι ίδιοι. Aκόμη και την ημέρα του αποχαιρετισμού έδιναν την αίσθηση του ''Ξεκίνησα να πάω για καφέ, είδα μια κηδεία και είπα να μπω από περιέργεια''.Όταν λοιπόν την ημέρα του αποχαιρετισμού ενός μικρού παιδιού παραμένεις ΑΝΙΩΘΟΣ σου αφαιρείται το προνόμιο του να είσαι άνθρωπος!Έτσι απλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου